Każda sytuacja w życiu, nawet trudna, może być okazją do wzrostu. Jezus, poprzez swoje cierpienie na krzyżu, pokazuje nam, że ból i trudności mogą prowadzić do odkupienia i nowego życia.
Sobota, 14 września 2023 r.
1 Tm 1, 15-17; Łk 6, 43-49
Święto Podwyższenia Krzyża Świętego
W poszczególnych dniach Tygodnia Wychowania uświadamialiśmy sobie potrzebę współpracy środowisk wychowawczych. Mówiliśmy o niektórych osobach i instytucjach, z których każda wnosi coś innego w dzieło wychowania. Dziś, stojąc pod krzyżem Jezusa, w obliczu cierpienia, jakie podjął z miłości do nas, możemy dodać, że w procesie wychowania ważną rolę odgrywają sytuacje wychowawcze, także te, w które wpisane jest cierpienie. Niezliczona liczba pięknych świadectw, najlepszych decyzji życiowych, zwycięstw miłości odniesionych przez miliony ludzi na całym świecie została zainspirowana wydarzeniem sprzed dwóch tysięcy lat, które dziś właśnie wspominamy.
Wśród błogosławionych i świętych jest bardzo wielu takich, którzy doznali różnego rodzaju zranień, które nie tylko nie przeszkodziły im w zjednoczeniu z Bogiem, ale stały się niejako atutem i szansą. Dzięki nim mogli jeszcze lepiej służyć Bogu i ludziom. Mówiliśmy wczoraj o św. Ignacym Loyoli – będąc żołnierzem, przeżył nawrócenie pod wpływem lektury żywotów świętych. Przeszedł przez wszystkie etapy rozwoju drogi do Boga. Dzięki temu jego ćwiczenia duchowe pomagają dziś tak wielu osobom na całym świecie. Wiedzą o tym doskonale ci, którzy przeżyli już chociaż pierwszy z tygodni rekolekcji ignacjańskich. Są one tak skuteczne, ponieważ ich autor przeszedł przez wszystkie etapy walki duchowej. Mówiliśmy wczoraj, że wsparł bardzo skutecznie borykającego się ze skrupułami św. Piotra Fabera. Mógł tego dokonać dlatego, że sam przeżył skrupuły, wiedział czym są z własnego doświadczenia, znał ten problem niejako „od podszewki”. Św. Paweł w Liście do Rzymian pisze, że „Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra” (Rz 8,28). Przy otwarciu się na Boga i dopuszczeniu Go do działania w naszym życiu, wszystko będzie sprzyjać dobru naszemu, a przez nas i dobru naszych bliskich.
W Japonii znana jest sztuka „kintsugi”. Pochodzi z XV wieku. Polega na artystycznym scalaniu popękanych naczyń. Skąd się wzięła się ta sztuka? Otóż w XV wieku jednemu z wybitnych samurajów rozbiła się piękna, porcelanowa waza. Posłał ją do Chin, by tam ją naprawiono. W Chinach tę wazę sklejono i odesłano do Japonii. Była co prawda skutecznie zreperowana, nie przeciekała, ale była brzydka. Była sklejona fachowo, technicznie dobrze, ale jej wygląd bardzo stracił po tym sklejeniu. I samuraj postanowił zatrudnić miejscowego japońskiego artystę. Ten doprowadził tę wazę do przepięknego wyglądu. I tak powstała w Japonii sztuka pięknego sklejania rozbitej porcelany. Wynaleziono specjalny lakier, do którego dodawano złoty albo srebrny pył. Sztuka kintsugi charakteryzuje się tym, że sklejone naczynia są jeszcze piękniejsze niż przedtem. Pęknięcia po ingerencji artysty stają się piękne. Jest to sztuka pięknych pęknięć. Kiedy do udziału w procesie wychowania zaprosimy Pana Boga, również i wychowanie stanie się „sztuką pięknych pęknieć”.
Autor: ks. Marek Studenski